Alışmaya çalışmak kadar zor ne varmış bu hayatta.... bilemedim... ama bugün bana ağır geldi... önce umursamaz davranmak istedim... sonra içimin acısını göstermemeye çalıştım... herkese ayakta durduğumu göstermek istedim ama başaramadım bunu kendime.... çünkü ben kendimi kaybetmiştim... seninle beraber o da gitti ve nerde napıyor bilmiyorum... ama bildiğim üzüldüğüm.. yavaş yavaş sensizliğe alışmaya başlayacağım.. buna mecburum... başka ne şansım var ki... beni sevmeyen birini deli gibi sevmek... içinden söküp atamamak... onsuz nefes almaya çalışmak ama bir manası bir anlamı olmaması...
Ne yapmalıyım keşke giderken onuda söyleseydin... keşke keşke.... benim sensiz nasıl adam gibi yaşayacağımı anlatıpta gitseydin... biliyorum bir daha gelmeyeceksin.. belki birgün yolda yabancı gibi yüzünü göreceğim... yanına gelip naber demek bile zor gelecek... içim daha çok acıyacak... aynı gökyüzünün altında seninle aynı havayı soluyacağım ama hergün sensizliğe uyanacağım... belki seni başak tenlerde arayacağım ama asla seni bulamayacağım sadece elimde kalan resimlerine bakacağım ve o anıları hatırlayacağım... yavaş yavaş kokunu unutacağım... yavaş yavaş sesini unutacağım... yavaş yavaş silikleseceksin ama ben sensiz ne yapacağım...
Gittin o gün ölece .... gitme diyemedim sana kal diye ayaklarına kapanmak isterken senin istediğini yapmaktan başka birşey gelmedi elimden ve seni yolcu ettim ama ben hala arafta asılı kaldım... ben sensiz nasıl yaşayacağım..................
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder